For Your Eyes Only op het witte doek
Als bezitter van een beamer had ik alle Bonds wel eens geprojecteerd gezien, op een scherm zo groot als de huiskamerwand mogelijk maakt. Blijft prachtig. Maar zolang je geen geluiddichte huiskamer hebt, rijden op de achtergrond altijd auto's door de film.
Bond-fan geworden tijdens de Grote Depressie van de filmserie begin jaren 90, was GoldenEye (1995) mijn eerst in de bioscoop. Van alle zestien voorgaande delen moest ik kennisnemen via het kleine scherm. Bij gebrek aan beter is dat geen enkel probleem. Het blijkt alleen maar weer dat er niets gaat boven een Bond-film op het witte doek, getuige de eenmalige vertoning van For Your Eyes Only van Pathé gisteravond.
Hoe vaak ik deze, in mijn ogen de beste van Roger Moore, ook had gezien; opnieuw boeide de film van begin tot eind. Val ik tegenwoordig vaker wel dan niet in slaap in de bioscoop, het is mij gisteren niet overkomen.
Bij binnenkomst had Pathé, in mijn geval de bioscoop in Haarlem, het meteen al goed aangepakt: Bond-muziek. Op het moment dat ik binnenkwam schalmde Nobody Does It Better door de ruimte. Een medebezoeker tegen zijn gezelschap: 'Ik hoor de titelsong van For Your Eyes Only al'... Ik heb het zo gelaten.
De sfeer zat er daarmee meteen in en ik was oprecht gelukkig dat ik van deze eenmalige bioscoopvertoning getuige mocht zijn.
Buiten de bezoekers van de Bond-film, was het verder bijzonder rustig in de bioscoop. Vooral iets oudere filmliefhebbers, merendeel mannen, waren op de rolprent afgekomen.
De stevige reclameblokken en vier à vijf schreeuwende filmtrailers hadden ze beter achterwege kunnen laten. Het zij Pathé vergeven met de belofte dat het opgebrachte geld naar Unicef gaat.
Dan het nieuwe MGM-logo vanuit het oog van de leeuw, dat we sinds Skyfall (2012) kennen, gevolgd door het laatste UA-logo. En dan... Bill Conti, Maurice Binder. Roger Moore.
De reacties in de zaal waren opvallend. Zo te horen waren er genoeg mensen die of de film nooit eerder hadden gezien of hem al lang weer vergeten waren. Een jonger stel een paar stoelen achter mij, begon plots alles lollig te vinden. De kleding van de acteurs, hun haardracht. Na afloop verzuchtte het vrouwelijke deel: 'Echt heel slecht'. Het bleek haar eerste Bond-film.
Natuurlijk stoorde mij hun reactie. Maar het is niet verboden te lachen in een filmzaal. Ik vraag me alleen af met welk idee zij naar deze film gingen? Bij gebrek aan een andere film? Wilde hij graag en lachte hij mee omdat zij hem anders een sukkel zou vinden? Was het om te zien dat er in 35 jaar toch heel wat veranderd is en dat alles op het scherm daarom wel belachelijk móest zijn?
Het storende geluid verstomde geheel bij de beklimming in de derde acte van de film. Ineens werd het doodstil in de bioscoopzaal. Toen Bond voor de eerste keer bijna te pletter viel, voelde de zaal met hem mee. Het snijdende touw, de oplossing met de prusikknoop. Dit is altijd een van mijn favoriete scènes uit de gehele Bond-canon geweest. Beter dan deze keer had ik de beklimming nooit ervaren.
Daarna mocht er weer gelachen worden. De eindscène met de Thatchers was voor het eerst ook echt leuk. De zaal reageerde optimaal. Een glunderende defensieminister, de flirtende look-a-like, en daar kwam de grootste troef: Denis Thatcher. Ik vond deze scène altijd teveel van het goede, zeker voor zo'n serieuze Bond-film als deze. Maar het werkte. Dat hadden John Glen, Richard Maibaum en Michael G. Wilson goed gezien.
For Your Eyes Only. Eén van de sterkste Bond-films uit de serie is op het grote doek nóg beter. Voor wie de kans krijgt een oudere Bond in de bioscoop te gaan zien — doe jezelf een groot plezier.